Even voorstellen: onze vrijwilligers Marije en Gideon

03 september 2020

Marije en Gideon, brandweervrijwilligers

Komende tijd gaan Marije en Gideon jullie alles vertellen over het leven van een brandweervrijwilliger. Iedere maand schrijven zij in een column afwisselend over wat zij meemaken bij de vrijwillige brandweer, wat hen drijft en over het kameraadschap binnen de ploegen. In deze column stellen zij zich in hun eigen stijl voor, vertelt Gideon over waarom hij bij de vrijwillige brandweer is gegaan en geeft Marije een kijkje in de keuken bij haar toelatingstest.

Brandweerman draait brandkraan open

Gideon

Zo’n zestien jaar geleden ging ik in goed gezelschap dineren in Den Haag. Het beloofde een amuserende avond te worden, maar ik had nooit verwacht dat het mijn levensloop zó zou veranderen. 

Samen met mijn vriendin en een bevriend stel hadden we ons voorgenomen om te gaan genieten van spijzen en verhalen van weleer, in een klein etablissement met een aanstekelijke gezelligheid en kaarsverlichte tafels. De keuze van de heren was gevallen op de gemarineerde spareribs. ‘Goed in de marinade’ was een understatement. Al snel werden meerdere kammetjes verorberd en was de marinade begonnen aan zijn eigen reis rondom vingers, lippen en zijwaarts op de licht bebaarde wangen van mijzelf en mijn maat.

Het carnivorisch tafereel werd enige tijd gedoogd door ons vrouwelijk gezelschap, tot er een grens werd bereikt. Zij sommeerden ons om servetten te pakken zodat we ons konden fatsoeneren. De servetten stonden binnen handbereik maar wel tussen de borden, bestek, bakjes afgekloven kammetjes, glazen en kaarsen.

Vrijwillig brandweerman Gideon Harms poseert in werkplaats

Met één beweging werd er een aantal servetten ter hand genomen. De weg terug van de servetten ging wat minder soepel. Deze ging langs de vlammen van de kaarsen en vatte al snel vlam. Mijn kameraad schrok en liet de servetten los, waardoor ze op het tafelkleed belandden. De brand was inmiddels aan het tafelkleed begonnen.

In dat ogenblik pakte ik het glas water van mijn vriendin en gooide het richting de vlammen. Het koelend vermogen was voldoende om de vlammen te doen doven. Ik heb er nooit een oorkonde voor ontvangen maar in mijn beleving heb ik die avond het restaurant beschermd van de ondergang. De volgende ochtend lag er een brief op de deurmat: “Brandweer Naaldwijk zoekt vrijwilligers”.

En nu…

Aan die oproep heb ik gehoor gegeven en mezelf aangemeld als vrijwilliger voor de brandweer. Na een kennismaking, selectietest en intensieve opleiding mocht ik mij lid noemen van Blusgroep Naaldwijk in dienst van de Veiligheidsregio Haaglanden.

Een keuze die ervoor heeft gezorgd dat ik inmiddels  meer dan 2000 keer ben opgeroepen voor mens of dier in nood. Verschillende diploma’s behaald, 1ste klasse, 2de klasse, hoofdbrandwacht, bediener redvoertuig, reanimatie, oefencoördinator en lid geweest van de Jeugdbrandweer. Heel wat uren heb gespendeerd met een tweede familie, zij aan zij bij brand of met verenigingsactiviteiten. Komende tijd vertel ik jullie graag over mijn brandweerervaring in deze columnreeks.

Marije

Deze maand precies een jaar geleden heb ik de 12-uurs test gedaan, de toelatingstest voor de vrijwillige brandweer. Dit was een enerverende, toch wel zware maar oh zo gezellige dag die ik nooit meer zal vergeten. De dag begon met de coopertest, zoveel mogelijk rondjes lopen binnen de 12 minuten. Nu ben ik van oorsprong een wielrenner en ze zeggen dat lopen en wielrennen niet samen gaan. Nou dat klopt denk ik wel, want wat had ik het zwaar. Ongetraind hieraan beginnen, zou ik niet nog een keer zo doen.

Vervolgens moest jezelf voorstellen aan een groep met toen nog vreemde mensen, aspiranten net als ik. Hier vertelt iedereen hun motivatie om bij de brandweer te willen en wat je zoal dagelijks bezighoudt. Daarna kwam de engtetest. Met ademlucht door donkere krappe gaten jezelf vooruit zien te werken. En om het nog ’makkelijker‘ te maken kwam je ook nog eens een tegenligger tegen! Op deze manier leer je wel wat teamwork is. De een gaat terug om de ander erdoor te laten. Vervolgens kom je ergens een ladder tegen, hoppa naar boven!

Vrijwillig brandweervrouw Marije tijdens een oefening voor haar opleiding

Daar staat de volgende test al op je te wachten: de hoogtetest. “Ja mevrouwtje, ga maar op de duikplank staan, los deze rebus op en dan mag je springen.” Oké, ik kijk naar beneden en gok dat het 20 meter is. Het kan zijn dat ik overdrijf, maar 18 meter was het zeker! Oké Marije los die rebus op en jump! Ja dat is nou ”zonder strijd geen overwinning!” Gelukkig had ik hem binnen drie seconden opgelost. En daarna die sprong, ik vond het gewoon leuk eigenlijk! Natuurlijk zat ik wel vast aan een touw, veiligheid boven alles. Daarna moesten we nog vlotten bouwen, knopen leggen en dingen met het team oplossen. Al met al ben je echt 12 uur bezig met sport behendigheid en werken in teamverband.

Even voorstellen...

Maar nu zal ik me even voorstellen. Ik ben Marije van der Ende, 38 jaar. Ik heb twee lieve kids en een lieve man. Werkzaam in de bloemensector en als brandweervrouw bij vrijwilligerskazerne Maasdijk. Ik ben nog steeds in opleiding. Dit doe ik met een heel gezellig team aan instructeurs en collega’s in opleiding!

Mijn vader die al meer dan 40 jaar in dienst is bij de vrijwilligerskazerne Maasdijk, is mijn motivatie om bij de brandweer te willen. Ik weet van jongs af aan al wat het is om die adrenaline te krijgen als de pieper gaat. Ik ben op jonge leeftijd moeder geworden, waardoor het niet eerder mogelijk was om bij de brandweer te gaan. De kinderen hebben nu een leeftijd bereikt waarbij ik ze alleen kan laten en dat biedt mij de ruimte om mijn dromen na te jagen.

Ook ben ik al jaren werkzaam bij de EHBO-vereniging in Maasdijk, waarbij ik al wat heftige dingen meegemaakt heb, tot aan reanimatie aan toe. Al met al wil ik gewoon wat toevoegen aan onze maatschappij, waarbij ik graag mensen uit de ’brand’ help!

Werken bij de VRH