Op mijn lijf geschreven - In opleiding

20 november 2020

Erik, instructeur in opleiding

Wij werken er hard aan om onze collega’s en de organisatie vakbekwaam te maken en te houden. In de rubriek ‘In opleiding’ vertellen collega’s over de opleidingen die zij volgen en hoe ze dat ervaren. Erik Schoneveld is brandweerman en volgt de opleiding tot Instructeur. De komende maanden neemt hij ons mee in zijn ervaringen met de opleiding en zijn werk als instructeur.

Column Erik

Een dobbelsteen rolt over tafel, zijn zes kanten moeten mij mijn toekomst vertellen. De oneven getallen staan voor een jaar op reis naar Australië, de even getallen voor plan B. De dobbelsteen leest 3. Ik kijk mijn oom (slechts een paar jaar ouder dan ik) aan en geef hem een schuine lach. ”Het lijkt erop dat ik naar Australië ga”, zeg ik. Doordringende ogen kijken dwars door mij heen. ”Is dat echt wat je wilt, Erik?’ vraagt hij me. “Nou ja, dit is toch hoe het werkt?” geef ik als antwoord. “Nee Erik, ik wil je laten zien dat toen de dobbelsteen door de lucht denderde, je het antwoord diep van binnen al wist.”

Collega Erik presenteert

Plan B

Een paar maanden later. Ik loop de trap op naar boven richting de filmzaal in het hoofdkantoor van de Veiligheidsregio Haaglanden. Daar zitten mijn docenten, ze bereiden zich voor op de aankomende les. Inmiddels ben ik aangenomen als Instructeur Vakbekwaamheid en mag ik aansluiten bij de al lopende opleiding. Dat doe ik naast mijn werk als brandweerman. Gezonde spanning giert door mijn lichaam. Ik leg mijn spullen op een grote tafel. Vanwege de coronamaatregelen zitten we allemaal ver van elkaar vandaan. Ik haal een bakkie en sluit me aan bij de groep ‘aankomend Instructeurs’. Gezamenlijk nemen we plaats in de filmzaal en de les begint.

”Heren, vandaag zijn er drie nieuwe collega’s aangesloten. Onze vraag is of jullie jezelf straks willen voorstellen”, zegt een van de docenten. Oh nee, denk ik bij mezelf. Ik word gelijk voor de leeuwen gegooid. Grappig, want ik besluit zelf om instructeur te worden, maar wanneer ik gevraagd word voor de groep wat over mijzelf te vertellen, begin ik spontaan te twijfelen en krijg ik er de kriebels van. Is dit wel wat ik wil?

We hebben het over activerend onderwijs en feedback geven. Ik vind het spannend, vandaag heb ik meerdere malen voor de groep gestaan en tijdens de laatste oefening van de dag krijgen we de opdracht om feedback aan elkaar te geven. Iedereen krijgt een A4tje, schrijft zijn naam op het vel en geeft het aan zijn collega links. Vervolgens schrijft iedereen positieve feedback op over de persoon wiens naam op het vel staat, zo gaat het A4tje rond en komt-ie uiteindelijk volgeschreven weer voor je te liggen. Er verschijnt een lach op mijn gezicht, mijn kopzorgen verdwijnen en ik voel me goed. Dit is wat ik wil.

Soms kruipen mijn gedachten tussen mij en mijn doel, beredeneer ik waarom ik dingen niet zou moeten doen of juist wel. Maar ik ben erachter gekomen: het antwoord ligt in je hart en niet in je hoofd. Of zou het toch meer het balans tussen beide zijn?

Werken bij de VRH