Wat een (winter)weer!
19 februari 2021
Gideon, brandweervrijwilliger
Weersomstandigheden kunnen voor brandweerpersoneel uitdagend zijn. Het is een factor waar we geen invloed op hebben, maar die wel uitwerking heeft op incidenten. De februarimaand heeft laten zien dat het in een kort tijdsbestek kan vriezen en flink kan dooien. Winterse taferelen brengen gevaren met zich mee, met name kou en gladheid. Zo hebben we meldingen ontvangen van ijspegels aan gebouwen, ingestorte constructies die bezwijken onder een dik pak sneeuw en van aanrijdingen door gladheid. Voor een brandweervrijwilliger, die ’s nachts opgeroepen kan worden voor een incident, kan sneeuw extra uitdagingen met zich meebrengen. Zo ook voor mij.
Verrast door de vorst
Ondanks dat ik weet dat het eraan komt, laat ik me verrassen door de vorst. Wanneer ik de weersverwachtingen op het nieuws hoor, denk ik: ”zal wel mee vallen”. Ik ben in het bezit van een aluminiumscherm die de voorruit van mijn auto beschermt, maar waar die ook al weer lag, was me even ontschoten. De pager die mij midden in de nacht wekt uit mijn slaap, drukt mij met de neus op de feiten van mijn onachtzaamheid. Ik word opgeroepen voor een ambulance-assistentie, prioriteit 2 (wel haast, maar geen spoed). Ik pak mijn trainingsbroek, shirt, stap in mijn slippers. Zodra ik de deur openzwaai, denk ik versuft: “wat is het koud en waar komt al die sneeuw vandaan?” Dus moet ik terug naar binnen om een jas aan te doen. Daar sta ik dan voor mijn auto met een krabber in de hand, het ijs lijkt wel gewapend beton. Blauwbekkend en licht geërgerd, lukt het om de voorruit te ontdoen van de zicht-beperkende ijzige laag. Er ligt aardig wat sneeuw, maar gelukkig hebben mijn winterbanden daar geen moeite mee.
Wanneer de klus is geklaard...
Er blijken meerdere collega’s wat uitdagingen te hebben gehad. Ik ben op tijd in de kazerne om mijn bluspak aan te doen en plaats te nemen in de tankautospuit. Eenmaal op plaats van het incident kunnen we adequaat de benodigde hulp bieden en is de klus snel geklaard. Daar staan we dan in het holst van de nacht, met een dik pak sneeuw… ik voel de kinderlijke spanning stijgen. Er klinkt een denkbeeldig drumgeroffel in de verte, gevolgd door een bekende melodie van een mondharmonica. Het zijn de noten van Ennio Morricone, Once upon a time in the west. Ik kijk om mij heen en daar gaat de eerste sneeuwbal gierend door de lucht. Er is geen tijd om bij stil te staan: snel anticiperen is het enige wat ik kan doen. Zo vliegen er links en rechts sneeuwballen om mijn oren. Uiteindelijk blijken we toch kinderen te worden in de nabijheid van sneeuw.
We moeten niet vergeten dat het winterse weer gevaren laat zien, die onder normale omstandigheden niet voorkomen. Sinds die eerste winterse uitruk, plaats ik inmiddels braaf mijn sneeuwvorstdeken iedere avond op mijn autoruit. Ik ben benieuwd wat de andere seizoenen voor de brandweer in petto hebben.
