“Ik ben een oude rot nu en kan nieuwe collega’s begeleiden"

20 januari 2021

Mustafa, beroepsmanschap

In 1986, nog maar net in Nederland, start Mustafa Akbulut een opleiding die hem en acht andere collega’s moet klaarstomen voor het brandweervak. Openhartig vertelt Mustafa over zijn ruim tweeëndertig dienstjaren bij de brandweer.

Mustafa kwam op 19-jarige leeftijd naar Nederland. “Toen ik in Turkije niet werd toegelaten op de universiteit, besloot ik naar mijn ouders en broers in Nederland te verhuizen. De docent die mij Nederlandse taalles gaf, vertelde dat de brandweer mensen zocht. Dus schreef ik mijn eerste sollicitatiebrief in Nederland.” Het bleek een goede brief, want Mustafa werd aangenomen bij het toenmalige Brandweer Den Haag. Samen met vijftien anderen, in totaal acht vrouwen en acht mannen van buitenlandse afkomst, begon hij aan een voortraject van acht maanden op een technische school in Den Haag.

“In de ochtend zaten we in de schoolbanken, onder andere voor taalles. In de middag werd er gesport onder leiding van de sportinstructeurs van de brandweer. Soms was dat best zwaar, maar ik vond het wel leuk en kon goed meekomen. De focus lag voornamelijk op dingen waar je nog niet goed in was. Zo had ik in Turkije niet leren zwemmen. Maar ik leerde het snel. Het mooie is dat ik uiteindelijk zelfs tien jaar als brandweerduiker heb gewerkt”, vertelt Mustafa trots. Na het succesvol afronden van de vooropleiding stroomden negen van de zestien door naar de opleiding tot ‘brandwacht’.  

Aandacht

Mustafa: “In die tijd ging het brandweervak vaak over van vader op zoon. Daarom was er veel aandacht voor onze ‘bijzondere’ opleiding, die gefinancierd werd door de gemeente Den Haag. Er waren collega’s die wel moeite met ons hadden. Zij zagen ons als buitenstaanders die voorrang kregen op anderen. Dat was wel lastig de eerste tijd, maar ik heb me er niet door uit het veld laten slaan. Ik pas me makkelijk aan en ga graag het gesprek aan. Zo leerden we elkaar kennen en na een tijd ging het een stuk beter en hoorden we erbij. En je kan nou eenmaal niet met iedereen goed overweg, maar dat geldt voor iedereen en in iedere organisatie.”

Tijdens zijn loopbaan bij de brandweer werkte Mustafa op de tankautospuit en hoogwerker, werd brandweerchauffeur, was duiker en gaspakdrager. Hij paste zich snel aan, leerde de Nederlandse gebruiken en gewoonten, maar behield ook zijn eigen cultuur. “Van mijn collega’s leerde ik schaatsen”, lacht Mustafa. “En ik eet zelfs haring op z’n Hollands!”

Oude rot

“Ik ben een oude rot nu”, zegt Mustafa, “en kan nieuwe collega’s begeleiden. Graag zou ik in de Turkse gemeenschap vertellen hoe mooi het vak is. Helaas is dat op dit moment lastig, nu we in de coronapandemie zitten. Maar het is echt de baan van mijn dromen en ik weet zeker dat het voor veel anderen ook geldt. Ik werk in een mooie organisatie met leuke collega’s. Ik heb een afwisselende baan waar je mensen en dieren kunt helpen, sportief bezig bent en kunt door ontwikkelen als je daar behoefte aan hebt.”

Mensen helpen

Mensen helpen zit Mustafa in het bloed. Ruim vijftien jaar bijvoorbeeld gaf hij met vrienden voor een stichting zo’n 500 kinderen les in de Nederlandse taal. “Ik vind het fijn om mensen te helpen.” Tweeëntwintig jaar deed Mustafa dienst aan de voormalige kazerne aan de Erasmusweg in Den Haag. Nu werkt hij in de C-ploeg van kazerne Archipel. “Ik ben heel blij met mijn plek hier. Ik kan met iedereen goed opschieten. Het brandweerwerk is nog elke dag afwisselend. Ik ben nog geen dag zonder plezier naar mijn werk gegaan.”