"Eigenlijk vind ik 50 jaar te kort, maar je moet toch een keer stoppen"
30 november 2020
Gerrit, beroepsmanschap
Tijdens een grote brand op een boerderij werd het hart van, de toen 16-jarige, Gerrit veroverd. Hij zag de brandweermannen en -vrouwen in actie en dacht ‘dat wil ik ook’. Een jaar later werd hij aangenomen als brandweervrijwilliger op kazerne Wassenaar. Dat is vandaag precies 50 jaar geleden. Gerrit’s geheim? “Dat is heel simpel… Het is een fantastisch beroep. Het kameraadschap, de afwisseling van het werk, het werken voor en met mensen. Eigenlijk vind ik 50 jaar te kort, maar je moet toch een keer stoppen!”
Met veel enthousiasme en boordevol verhalen kijkt Gerrit terug op de afgelopen 50 jaar. Eerst als vrijwilliger bij kazerne Wassenaar, daarna 34 jaar als beroepsmanschap in Rotterdam en de laatste jaren weer als vrijwilliger bij Wassenaar. “Ik heb alles gezien, alles meegemaakt en ik zou het zo weer overdoen”, vertelt Gerrit. “Het werken bij de brandweer is een bijzonder beroep. Je collega’s zijn je tweede familie, je zit 24uur op elkaars lip. Je deelt goede en slechte tijden met elkaar. Dat ga ik ontzettend missen.”
“Bij ons in Rotterdam”
Volgens ploegchef Jeroen, kan Gerrit uren praten over zijn tijd in Rotterdam. “’Bij ons in Rotterdam’, begon Gerrit menig verhaal. Hij kan dan zeer smakelijk en enthousiast vertellen over de mooie avonturen die hij daar heeft meegemaakt. Maar toen hij weer terugkwam in Wassenaar, hebben we hem toch wel verteld dat het nu ‘bij ons in Wassenaar’ is!”, lacht hij. Volgens Gerrit zijn alle brandweermensen uit hetzelfde hout gesneden: “Het werk en de mentaliteit waren in Rotterdam misschien wat rauwer en ruwer dan in Wassenaar, maar het vak en de collega’s zijn overal hetzelfde. Ik heb vrienden voor het leven gemaakt hier bij de brandweer!”
“Een echte vakman!”
Als we ploegchef Jeroen vragen om Gerrit te omschrijven, antwoordt hij vol lof: “Gerrit is een super enthousiaste verhalenverteller, een ontzettend fijne collega en bovendien een echte vakman. Hij heeft heel veel kennis in huis en vindt het leuk om die over te brengen aan de jongere generatie. We gaan zijn toewijding en zijn mooie verhalen missen.”
Brandweerfamilie
Dat Gerrit zo enthousiast is over zijn beroep, stak hij nooit onder stoelen of banken. Hij heeft menig (vrijwillig) brandweerman en -vrouw geworven. Zo zijn alle drie zijn zoons bij de brandweer gegaan, evenals een aantal vrienden van zijn zoons en andere dorpsgenoten. De kers op de taart? Zijn 16-jarige kleindochter die al jaren roept ook bij de brandweer te willen. “Dat zou ik toch wel heel erg bijzonder vinden!”
Niet-repressief vrijwilliger
Gelukkig hoeven we Gerrit nog niet helemaal te missen. Hij blijft verbonden aan Brandweer Haaglanden als niet-repressief vrijwilliger. Zijn rijbewijzen zijn voorlopig nog geldig, dus hij blijft als chauffeur inzetbaar. Maar echt tussen de branden staan, doet hij dan niet meer. Ook zal hij andere hand- en spandiensten blijven verrichten op de kazerne. “Ik zou niet weten wat ik anders moet met al mijn vrije tijd.”, sluit Gerrit af.
Gerrit en zoons op de ladderwagen
