Hand- en hersenkracht
06 september 2023
Lucas, manschap en bevelvoerder in opleiding
Van fulltime hovenier switchte Lucas 15 jaar geleden naar een carrière als brandweerman. Na zijn eerste tien jaar ‘in het veld’ kwam hij in beweging, werd instructeur, pakte een studie op en zit nu in de opleiding tot bevelvoerder.
“Vroeger op de verjaardagen van mijn oma vond ik de verhalen van mijn drie oudere neven altijd het interessantst. Zij werkten bij de Haagse brandweer. Ik hing aan hun lippen als ze vertelden over de spannende dingen die ze hadden meegemaakt. Toch trok ik mijn eigen plan en ben ik naar de tuinbouwschool gegaan. Ik werkte zelfstandig als hovenier tot iemand me op een verjaardag opeens vroeg of ik de brandweer nog steeds leuk vond. Ze zochten mensen. Ik kreeg een nummer in mijn handen gedrukt met de boodschap: kijk maar wat je ermee doet. De rest is geschiedenis. Van een fulltime baan als hovenier kwam ik in de opleiding van brandweer Den Haag terecht. Financieel was het een behoorlijke teruggang, maar ik werd direct gegrepen door het vak. Vanaf dag één doe je alleen maar leuke dingen; je bent met sport bezig en de saamhorigheid van de brandweer paste precies bij me. In de afgelopen vijftien jaar heb ik ontzettend veel meegemaakt. Ik kan er makkelijk een aantal boeken over volschrijven. Elke keer blijft het mooi. De adrenaline die je krijgt wanneer er een spannende melding komt, daar leef je voor. Overal in Den Haag en omstreken heb ik herinneringen liggen aan bijzondere inzetten. Mijn allereerste inzet tijdens mijn stage op kazerne Archipel zal ik niet snel vergeten. Er was sprake van een heftige beknelling na een botsing van twee auto’s. Daar zag ik voor het eerst het verschil tussen iemand die stilligt en buiten bewustzijn is en iemand die beseft wat er aan de hand is en keihard aan het gillen is. Dat maakte indruk. Maar daarna was er de kenmerkende zwarte humor van de brandweer. Zodra de autospuitdeuren dichtgaan worden de eerste grappen gemaakt. Dat is belangrijk voor de verwerking van het incident, dat heb je echt nodig. En het schept een band. Dat vind ik mooi.
Passie
Ik heb me weleens afgevraagd waarom ik niet eerder voor de brandweer heb gekozen. Die keuze heeft namelijk gevolgen voor mijn toekomst. Bijvoorbeeld omdat je niet je hele loopbaan in een operationele functie kan werken. Dat wist ik vanaf dag één. Maar ik doe liever iets wat mijn passie is, dan dat ik er uit angst voor verandering maar niet aan begin. Er is altijd gezegd: de eerste tien jaar zijn voor je brandweerloopbaan, de tweede tien jaar kun je toewerken naar je tweede loopbaan. Dat kan zowel binnen als buiten de organisatie zijn. Zelfs als er de mogelijkheid was geweest om langer door te kunnen werken in de operationele dienst, zou ik toch tot mijn pensioen op mijn 67e door moeten werken. En dat is sowieso niet haalbaar binnen de operationele dienst, dus dan zou ik alsnog iets anders moeten bedenken. De eerste tien jaar zijn voorbijgevlogen; ik werkte in een leuke ploeg in een mooi rayon, startte een gezin en ging nooit met tegenzin naar mijn werk. Het was en is 24 uur lang plezier en hopen wat spannends mee te maken.
Sprong in het diepe
Na die eerste tien jaar ben ik in beweging gekomen. Ik vroeg een overplaatsing aan naar een andere kazerne. Daar kwam een vacature vrij voor instructeur. Die kans heb ik met twee handen aangegrepen. Tijdens de opleiding kwam ik erachter dat ik er totaal geen moeite mee had om mijn hersenen te laten werken. Ik ging privé en op het werk in gesprek met mensen om me heen over wat ik zou willen. Een eventuele doorstroming naar bevelvoerder zat er niet in, omdat ze daar destijds genoeg van hadden. Ik wilde niet blijven afwachten, dus schreef ik me in voor een hbo-studie Integrale Veiligheidskunde. Dat was wel even een sprong in het diepe. Ik ben van jongs af aan gewend om met mijn handen te werken. Ik had mbo 3, lezen was nooit een hobby van me. Maar de toelatingstoets voor de Haagse Hogeschool haalde ik. Toen dacht ik: nu ga ik ook gewoon door. Mijn oude visie draaide 180 graden, want ik zat opeens elke avond met mijn neus in de boeken. Het was pittig, maar ik haalde er ook voldoening uit. Ik was gedreven om mijn diploma te behalen – en heb mijn propedeuse ook gehaald – maar door diverse omstandigheden ben ik uiteindelijk toch gestopt met deze studie. Ik sluit overigens niet uit dat ik de studie nog een keer oppak en ik heb er veel van geleerd. Alleen heb ik nu de kans gekregen om toch de opleiding tot bevelvoerder te volgen, dus dat is nu mijn eerste prioriteit. Ik ben trots op mezelf dat ik de sprong in het diepe heb durven nemen en sta waar ik nu sta. Binnen de VRH is veel mogelijk. Ik ben blij dat ik de ruimte heb gekregen om een studie op te pakken en nu om bevelvoerder te kunnen worden. Je moet niet afwachten, maar zelf in beweging komen en het vooral zelf aangeven wanneer je iets wilt. Daar zouden leidinggevenden een belangrijke rol in kunnen spelen. Niet iedereen heeft dezelfde motivatie als ik om verder te kijken. Terugkijkend op mijn loopbaan tot nu toe ben ik blij dat ik doe wat ik nu doe. Alles wat ik heb meegemaakt, maakt me tot de persoon die ik nu ben. Ik heb nog altijd onwijs veel plezier in mijn baan. Ik rijd met een glimlach naar mijn werk en ga met dezelfde glimlach weer naar huis.”
Dit is één van de achttien verhalen van onze collega’s. Wil je meer lezen? Bekijk dan het magazine Brandweerwerk.
