Marinier in de Meldkamer
05 juli 2023
David, centralist bij de Meldkamer Brandweer
Als marinier was David gewend om in teamverband te werken en te handelen op die momenten dat het erop aankwam. Om te solliciteren naar een baan als manschap bij de brandweer was dan ook een logische vervolgstap. Inmiddels kan David zijn kwaliteiten goed kwijt binnen zijn hectische en soms spannende functie als centralist bij de meldkamer.
Een van de eerste inzetten die indruk op David maakte, was een brand in de Acaciastraat in Den Haag met een dodelijk slachtoffer. Het pand was een soort studentenwoning met verschillende kamers en uit de melding bleek dat er nog een bekende alcoholist binnen zat, alleen was niet bekend in welke ruimte. “We kwamen een smal gangetje binnen, met rechts twee deuren en recht vooruit ook eentje”, herinnert David zich. “Uiteindelijk bleek die man in de laatste kamer te liggen. Hij leefde nog toen we hem daar aantroffen op een brandende bank. Nadat we hem de woning uit hadden getrokken, is hij een paar minuten later overleden. In de opleiding krijg je dit soort situaties voorgeschoteld, maar je hebt dan toch wel een paar dagen nodig om zoiets te verwerken.”
Gesneden koek Toch gaat het David goed af om met heftige en stressvolle situaties om te gaan. De basis hiervoor heeft hij gelegd in zijn opleiding bij het Korps Mariniers, één van de zwaarste opleidingen binnen Defensie. “Ik was 18 jaar toen ik daar begon en heb als marinier veel van de wereld gezien, bijvoorbeeld door mijn uitzending naar Ethiopië en Eritrea in 2001-2002. Daarna ben ik nog een jaar op de marinierskazerne in Aruba geplaatst.”
Na zeven mooie jaren bij Defensie was David toe aan een nieuwe uitdaging, vooral ook omdat het vele van huis zijn hem tegen ging staan. De brandweer leek hem een organisatie met veel overeenkomsten. “Net als bij het Korps werk je veel in teamverband. Dat sprak mij aan. Toen ik in 2006 solliciteerde waren er honderden sollicitanten, waarvan er uiteindelijk 12 overbleven. Dan werkt je defensie-achtergrond wel mee. Zaken als kaartlezen, de survival en het blind zwemmen waren voor mij gesneden koek. Ik moest alleen wel wennen aan de informele omgangsvormen bij de brandweer. Ik was bijvoorbeeld gewend om ‘u’ te zeggen tegen iedereen die een hogere rang had.”
Nieuwe uitdaging Na zijn opleiding en stages op de kazernes Archipel en Scheveningen, werd David geplaatst op kazerne Loosduinen, waar hij moeiteloos zijn draai wist te vinden. “Ik vond het werk super om te doen en had een superleuke ploeg. Het was net alsof ik elke dag met mijn vrienden op pad was. Samen oefenen, lekker koken, sporten en knallen als we een melding kregen. Ik heb mijn werk nooit vervelend gevonden. Brandweer Haaglanden is een topwerkgever, waar alles mogelijk is. Af en toe mis ik de ploegendienst nog weleens. De humor en het kameraadschap binnen zo’n ploeg is echt uniek.” Desondanks was David na zeven jaar toe aan een nieuwe uitdaging. Zodoende kwam hij bij Bureau Paraatheid terecht. “Ik had mij niet zo goed gerealiseerd dat ik dan opeens de hele dag op kantoor zou zitten. Ik heb echt wel even wat tijd nodig gehad om mijn draai te vinden. Dat was niet mijn droombaan, maar ook daar zat ik in een leuk team en ik heb er veel van geleerd.”
Meldkamer Na een paar jaar bij Bureau Paraatheid wilde David graag weer onderdeel zijn van het operationeel gedeelte van het bedrijf en kreeg hij de kans om via een detachering bij de meldkamer aan de slag te gaan. “Ik had totaal geen beeld van wat mij daar te wachten stond en de benodigde opleidingen die ik moest volgens waren nog best pittig. Daar heb ik mij wel een beetje in vergist. Als er een melding binnenkomt, dan moet je in staat zijn om goed te luisteren, tegelijkertijd te typen en vervolgens de inzet aan te sturen. Bovendien gebeurt er om je heen ontzettend veel. Ik heb zeker een jaar nodig gehad om daaraan te wennen.” Na dat jaar kwam David tot de conclusie dat het werk als centralist hem wel lag en inmiddels krijgt hij al enkele jaren de meest uiteenlopende meldingen binnen. “Alle ellende komt bij ons terecht. Van brandmeldingen tot mensen die dreigen zelfmoord te plegen. Ik heb één keer een meisje aan de telefoon gehad die met haar auto in het water was gekomen en er daarna niet uitkwam. Ik zou een boek kunnen schrijven over alles wat wij meemaken. Toch ga ik wel met plezier naar mijn werk. Dat moet ook wel, want anders kun je beter wat anders gaan doen. Uiteindelijk ben je als centralist van grote betekenis voor mensen in nood. Ik vind het mooi om op die manier te kunnen helpen.”
Dit is één van de achttien verhalen van onze collega’s. Wil je meer lezen? Bekijk dan het magazine Brandweerwerk.
